مخفف Analog to Digital converter می باشد.
همانطور که از نامش پیداست کار این مبدل دریافت سیگنال های آنالوگ و تبدیل آن به سیگنال های دیجیتال می باشد.
همانطور که میدانیم با استفاده از تبدیل فوریه می توان نشان داد، اگر سیگنال آنالوگ را با بسامد بیش از ۲ برابر حداکثر بسامد موجود در آن نمونه برداری کنیم، می‌توان با استفاده از مقادیر به دست آمده، سیگنال اصلی را دقیقاً بازسازی کرد. حاصل نمونه‌برداری از سیگنال آنالوگ را سیگنال گسسته گویند.
سیگنال گسسته را جهت دیجیتال‌سازی باید به مقادیر خاصی محدود کرد، به این عملیات، کوانتیزه‌سازی گویند. یک دلیل کوانتیزه‌سازی آن است که دستگاه‌های کنونی قدرت تشخیص صد در صد یک سیگنال و ذخیره‌سازی آن را ندارند.
حال سیگنال کوانتیده را به صورتهای مختلف می‌توان دیجیتال (یعنی به رشتهٔ صفر و یک) تبدیل کرد، که این خود اساس پیدایش دانش کدینگ است. هر سطح سیگنال کوانتیده را به صورت‌های مختلف می‌توان دیجیتال کرد.

دو ویژگی مهم ADC

1. سرعت تبدیل
2. دقت نمونه برداری

 سرعت تبدیل: به معنای گرفتن نمونه های بیشتر در طول زمان میباشد به عنوان مثال یک مبدل ADC ممکن است بتواند در مدت 1 ثانیه 10 تبدیل را انجام دهد و یک مبدل دیگر بتواند در طول 1 ثانیه 1 میلیون تبدیل را انجام دهد. هر اندازه سرعت تبدیل بیشتر باشد اطلاعات دریافتی از سیگنال نیز بیشتر خواهد بود. همچنین سرعت نمونه برداری بیشتر حافظه بیشتری را برای ذخیره کردن نمونه های دریافتی می طلبد.

 دقت نمونه برداری: به معنای گرفتن نمونه های کوچکتر از سیگنال ورودی می باشد. هر اندازه دقت مبدل بیشتر باشد می توان نمونه های کوچکتری از سیگنال را گرفت.به عنوان مثال اگر یک مبدل ADC با دقت 8 بیت داشته باشیم و دامنه ولتاژ سیگنال بین 0 تا 5 ولت تغییر کند تنها می تواند فاصله بین ولتاژ ها را با دقت 19.5 میلی ولت اندازه گیری کند ولی یک مبدل با دقت 10 بیت می تواند ولتاژ با فاصله حدودا 5 میلی ولت را اندازه گیری کند. واضح است که هر چقدر دقت بیشتر باشد سیگنال های با سطح ولتاژ کوچکتر را می توان اندازه گرفت.
محاسبات :
برای دقت 8 بیت
(5v – 0v)/2^(8) = 19.5mV

دقت 10 بیت
(5v – 0v)/2^(10) = 4.88m